پیش گفتار:
در مورد دکتر شریعتی بارها نغمه های بی جا و بی مهری های ناجوانمردانه شنیده ایم مبنی بر اینکه دکترشریعتی چنین بوده و یاچنان گفته ، اما وقتی به مطالب علیه دکتر توجه می کنیم می بینیم جریانی از سر حسادت و ناتوانی در درک اندیشه های او سعی در کوچک شمردن دکتر شریعتی دارد و این افراد قادر نیستند حتی در مقابل کمترین اندیشه او هم حرف حساب به جامعه تحویل دهند و .. اینها البته کسانی هستند که فکرشان هم اصلا به اندیشه های او قد نمی دهد ولی برای اینکه خودی در عرصه علم و آموزش و اندیشه دینی نشان دهند در عین بی سوادی می خواهند خود را منتقد افکار و اندیشه ها و شخصیت علمی دکتر شریعتی معرفی کنند و خود را در مرتبه بالاتری از افکار او نشان دهند ... اما اینکه این انگیزه ها از کجا نشات می گیرد به نظر من جز حسادت های علمی و خود خواهی نیست البته منهای آنها که اساسا دردشان بالاتر از اینها است .
مطلب ذیل را که در روزنامه خراسان 2/4/1392 چاپ شده است را
بخوانید.
ستون
(بدون موضوع(
خراسان - مورخ یکشنبه 1392/04/02
شماره انتشار 18435
نویسنده: محمد کاظم کاظمی
سال ها پیش عده ای جزوه ای منتشر کرده بودند علیه دکتر علی شریعتی. در واقع یک جزوه زیراکسی بود و اعتبار علمی نداشت، ولی برای فریب عوام بسیار خوب بود. در آنجا با ترفندهایی زیرکانه بزرگ ترین اتهام ها را به دکتر وارد کرده بودند، آن هم از قول علمای بزرگ و مراجع تقلید. مثلاً در جایی از آن جزوه ادعا کرده بودند که دکتر شریعتی، حضرت پیامبر اکرم(ص) را قبول ندارد و حتی خودش ادعای پیغمبری کرده است. بعد رفته بودند و بدون این که از دکتر نام ببرند، از یک مرجع تقلید پرسیده بودند که «اگر کسی پیامبر را قبول نداشته باشد و خودش ادعای پیامبری کند، حکمش چیست؟» آن مرجع تقلید هم طبیعتاً گفته بود مثلاً که «او مرتد است و باید کشته شود.» و بعد آمده بودند در آن جزوه آن فتوا را چاپ کرده بودند و بالایش نوشته بودند نظر فلان مرجع تقلید در مورد دکتر شریعتی. خواننده معمولی جزوه فکر می کرد که آن مرجع تقلید این نظر را در مورد دکتر شریعتی گفته است، در حالی که شاید روح آن مرجع هم از این که این حرف او را علیه دکتر استفاده می کنند خبر نداشته است. مصیبت این بود که این کارها را کسانی می کردند که شاید خودشان هم دغدغه دینی داشتند و حتی برای حفظ دین (به گمان خودشان) این کار را می کردند. و مصیبت بزرگ تر این که با شکلی تقلب آمیز از علمای دین مایه می گذاشتند. بعد این ها را بین مسلمانان پاکدل و باایمان ولی کم اطلاع پخش می کردند و نتیجه اش این می شد که آن حاج آقا که در فلان مسجد یا حسینیه این جزوه به دستش رسیده بود نمی گذاشت پسرش کتاب های دکتر را بخواند. و بدین ترتیب کم کم یکی از مدافعان جدی دین و مذهب، کسی که با تمام قوا در برابر جریان های روشنفکری دین ایستاده بود، در دهه های شصت و هفتاد به تدریج منزوی شد؛ نام و نشانش کم کم فراموش شد. من خودم به یادم هست که در سال 1364 و در دبیرستانی در همین مشهد، وقتی یکی از همکلاسی های ما در کنفرانسی از دکتر یاد کرد، با انتقاد شدید بعضی دیگر ازبچه ها و حتی آقای معلم روبه رو شد و به قول معروف به غلط کردن افتاد. بعد این جوان ها رفتند کتاب های متفکران غربی و غرب زده را خواندند، ولی پادزهر آن که کتاب های دکتر شریعتی بود، بایکوت شده بود. یعنی دین دارهای کم اطلاع و ساده دل به دست خودشان کسی را که آثارش می توانست در حمایت از این دین مؤثر باشد، کنار زدند. بعد وقتی آدم می رود آثار دکتر را می خواند، می بیند این آدم نه ضد دین بوده؛ نه ضد امامت بوده؛ نه ضد روحانیت بوده و بلکه جانانه ترین دفاع ها را از این مفاهیم کرده است. گاهی آدم باورش نمی شود که این همان دکتر شریعتی است که برخی او را آن چنان تاریک و مخدوش به ما معرفی کرده بودند؟ این که همه اش از علی و فاطمه می گوید؛ این که همه اش از عدل و امامت می گوید؛ این که همه اش از نقش مهم حوزه های علمیه و علمای دین می گوید؛ پس کجاست آن حرف های ضد دین و ضد امامت و ضد روحانیت؟ هدف اصلی من از نگارش این مطلب در سالروز درگذشت دکتر شریعتی تجلیل از شخصیت او نیست، چون تجلیل های کلی و تشریفاتی فایده ای ندارد. می خواهم از اثرات مخرب این نوع قضاوت کردن ها و این نوع تبلیغ کردن ها بگویم و این که متأسفانه امروز هم این ظلم نسبت به دکتر شریعتی و نسبت به خود ما به شکلی دیگر انجام می شود. در سال های اخیر به ویژه در فضای مجازی بسیار می بینیم جملاتی را که اصل و نسب شان معلوم نیست و حتی گاه طنزآمیز و خارج از دایره ادب است، به دکتر شریعتی نسبت می دهند. در حالی که دکتر کارش نوشتن جملات قصار نبوده است. او را در این پیامک ها و پیام های دنیای مجازی خلاصه نکنیم، بلکه بکوشیم که کتاب های او را بخوانیم تا بلکه این ظلمی که برخی چندین سال در حق تفکر و اندیشه اسلامی روا داشته ایم، جبران شود و ثمراتش به همه ما برسد.