اسلام رحمانی یا اسلام ظلمانی

ابراهیم ناظمی روزنامه نگار 

شماره ۲۰۰

شب احیا بیست و سوم ماه رمضان، همه قرآن به سردارند چراغ ها خاموش شده و همه متوجه این هستیم که به خدا تقرب بجوئیم و از خدا طلب مغفرت کنیم،

من اما یاد این نکته می افتم که مگر ما چه درسی از اسلام باید بگیریم سخن ها سر منبرها متفاوت است. 

یک وقت ، مستمعین سرمنابر به رفتار انسانی توأم با عطوفت و مهربانی سفارش می شوند.

یک وقت هم صحبت از مقابله با دشمنان اهل بیت توام با نفرین و کینه توزی میشود.

نفرین و کینه ای که به ۱۴۰۰ سال قبل بر میگردد برای انسانهای امروز که بیش از ۹۰ نسل با آن فاصله دارند و بویژه سبقه تمدنی بزرگ در کره خاکی دارند قدری نا مانوس است.

صحبت هایی که الان هم مایه افتراق بین بندگان خدا و پیروان ادیان و مکاتب الهی است و به جای اینکه دوستی و همیاری بیافریند، جدایی ، کینه ، نفرت، خشم و تعصب عقیدتی و جنگ نظامی و اقتصادی می آفریند. 

واگر ما اسلام را به همین دو بخش تقسیم کنیم آیا کدام وجه آن مطابق اسلام رحمانی و اصیل است؟ آیا اسلام از بشر مهربانی، محبت، صمیمیت ، دوستی ، گذشت، برابری و برادری مطالبه می کند یا تعصبات خشک ، بد رفتاری ، بدبینی ، نفرین، کینه توزی ، افتراق ، چند دستگی ، و دشمنی نسبت به سایر برادران و یا بندگان خدا؟

فرقه های مذهبی و دینی باید به کدام جهت توصیه و راهنمایی شوند؟ 

پرسش اینکه چه کسانی از چند دستگی بین مردم سود میبرند؟

دینی که پیروانش را به خشم و خشونت ،کینه و شقاوت ،انتقام و افتراق توصیه کند ؟

یا دینی که پیروانش را به اتحاد ، دوستی ، نیک پنداری و نیک کرداری ،برابری، برادری و رافت انسانی توصیه کند؟ 

دین اسلام دین صلح و سازش است یا دین افتراق ،خشونت ،دشمنی ، تعصابت جاهلی و تحجر. 

به یاد بیاوریم که پیامبر (ص) به جای شعار الیوم یوم الملحمهِ اصحاب گفت: الیوم یوم المرحمه ! 

و حضرت علی (ع) تا قبل از سه بار حرکت دشمنان، دست به شمشیر نمی برد و قاتل خود را مورد رآفت قرار داد.