رقابت احزاب و اعتلای کشور

رقابت احزاب و اعتلای کشور

برای پیشبرد اهداف اجتماعی جامعه .بهترین راهبرد .استفاده از فکر و تجربه جمعی است .که در این رابطه فکر و تجربه جمعی از گروههای کارشناسی و تخصصی ناشی می شود و تصمیم جمعی بهتر از تصمیم فردی کارساز می افتد .

جامعه ما نیز برای رسیدن به این هدف باید راههایی از جمله تشکیل احزاب و تشکل ها را طی کند و احزاب نیز باید گسست های موجود میان خود و مردم را بر طرف نمایند  و جامعه نیز به سوی تشکل های حزبی روی بیاورند

کما اینکه از اول انقلاب اسلامی نیز چنین بوده و استفاده از فکر جمعی با تشکیل گروههایی در قالب شوراها . انجمن ها .اتحادیه ها و سایر تشکل ها مورد عنایت ویژه قرار داشته است .

امروز نیز پیشبرد امور با کار جمعی و حزبی میسر است و طبیعی است که کار جمعی و گروهی نقش آفرین تر و مثمرالثمرتر است و لذا باید برای رسیدن به جامعه ای متعالی و مردم سالار. گرایش حزبی بوجود آید و اقشار جامعه برای شناخت بیشتر از مسائل . از گروههای فکری و کارشناسی مانند احزاب بهره گیرند که همیشه نیز مورد تاکید مسئولان است چرا که احزاب می توانند پایدار بمانند و همیشه پاسخگو باشند .احزاب شناسنامه دارند و در مسیر فعالیت های خود از مسائل مختلف کشور تجربه و شناخت  پیدا می کنند . اما افراد عادی جامعه . نه تجربه احزاب را دارند و نه شناخت آنها را و نه به تجربیات اجتماعی و تاریخی توجه دارند و نه به آموخته های علمی و تجربه های سیاسی . اجتماعی .اقتصادی و فرهنگی .

البته این اعتقاد به آن معنی نیست که مردم آگاهی ندارند بلکه همین مردم هستند که شناخت از احزاب پیدا می کنند و یا بر اساس خط مشی احزاب عمل می نمایند و با رویکردشان به احزاب . به آنها اعتبار می دهند و یا آنها را از اعتبار ساقط می نمایند .

مردم عادی کمتر فرصت شناخت افراد نوظهور را در عرصه سیاسی و اجتماعی می یابند و ممکن است به پیشینه و آینده افراد کم توجهی کنند اما احزاب واقعی با شناختی که در امور سیاسی و اجتماعی کسب می کنند پدر بزرگان جامعه به حساب می آیند و به یقین پدر بزرگان جامعه که عمری را تجربه کرده اند و سردی و گرمی زندگی و امور کشور داری را شناخته اند صلاح مملکت را بهتر می دانند

 جامعه نیز البته . در دید کلان از فکر حزبی و فرهنگ ملی برخوردار است . همین که مردم گرایش مذهبی را در اولویت تصمیم های خود قرار می دهند و مطابق با فرهنگ خود فکر می کنند و متناسب با آن مطالبات دارند در واقع پیرو یک تفکر و یا طرفدار یک حزب فراگیر به پهنای تمام ایران هستند .

احزاب خانه های مطالعه و شناخت هستند . البته همین احزاب را هم باید شناخت و به فکر و اندیشه و هدف آنان توجه داشت .طبیعی است حزبی که خط مشی و فکر شفاف و همه پسند و سیاست همه جانبه گرایی نداشته باشد طرفداران دائمی نخواهد داشت.  لذا احزاب نیز باید خود را بسازند و آموخته های فراوان و تجربیات فراوان و گرانبها بدست آورند و در مجموع بهترین باشند . مردم هم باید به بهترین ها عنایت داشته باشند .

از طرف دیگر احزاب اشخاص را مقطعی نمی شناسند و توانمندی های آنها را محک می زنند و پیرامون آنها و استعدادشان به مطالعه می پردازند

یکی از زیان هایی که در بی اعتنایی به احزاب متوجه "مملکت " و " مردم " می شود . این است که افراد جامعه .بدن توجه به تجربیات . شناخت . مطالعه . کارکردها و ملاحظات احزاب .به اشخاص رویکردی ناشی از تشخیص مقطعی و زود گذر دارند و چنین افرادی به فرض کسب اقبال عمومی . می توانند در آینده خود را از پاسخگویی معاف بدارند . اما احزاب همیشه پاسخگو هستند . حتی اگر چندین سال از حاکمیت یک حزب سپری شود . باز هم حزبی که سال ها حاکم بوده و قدرت اجرایی را دراختیار داشته است باید پاسخگو باشد و باید تاثیر سیاست های مثبت و منفی خود را در دوران حاکمیت و پس از آن بپذیرد و در مقابل آن پاسخگو باشد . لذا به یقین کارکرد یک حزب و کارکرد بک فرد با یکدیگر قابل مقایسه نیست .

حزب می تواند با تمام نیروهای کارآمد . تجربه آموخته و هدف دار کار کند و امور کشور را به پیش ببرد و برای بهتر کار کردن رقابت داشته باشد اما فرد . به تنهایی قادر نیست تمام امور کشور را هماهنگ به پیش ببرد . مگر با اتحاد و انسجامی که با تدبیر و مدیریت قوی و کار گروهی .ایجاد کرده باشد که آن هم در نوع خود یک کارجمعی و حزبی محسوب می شود . اما اگر چنین توانایی هایی  در فرد نباشد که بتواند مدیریت یک تفکر را در جامعه به عهده بگیرد به یقین افراد دیگر او را تحت سیطره قرار خواهند داد و سررشته امور کشور از دست او خارج خواهد شد و مسائل جامعه باری به هر جهت خواهد بود و این یعنی اتلاف وقت . اتلاف انرژی . اتلاف نیرو و استعداد ها و اتلاف امکانات که در واقع شروع از نقطه صفر است .