شهید سلیمانی ، آغازی بر پایان

ابراهیم ناظمی روزنامه نگار:

شماره ۳۵۳

شهید سرافراز قاسم سلیمانی یک سرباز بود منهای درجه و مقام برجسته ای که داشت و سرتیپ پاسدار و فرمانده سپاه قدس بود خود را سرباز می‌دانست و اتفاقاً بر واژه سربازبودن خود هم تاکید کرده بود.

سلیمانی مانند سایر فرماندهان سپاه پاسداران. خود را وقف اهداف انقلاب و نظام کرده و تحت فرمان زعیم خویش و فرمانده کل قوا ماموریتی بر عهده داشت و تمامی تلاش خود را صرف انجام وظیفه نمود.

حاج قاسم سلیمانی، ابدا خود را در مکتب تنگ نظریها و خود حق پنداری ها، محصور نکرده بود.

او دارای شاخص‌های دور اندیشی ،صبر، اخلاص، ازخودگذشتگی، بریدن ازدلبستگی های دنیوی، مقاومت ،تواضع ، نهراسیدن در راه حق و تشخیص راه درست از نادرست بود و جز به رضای خدا نمی اندیشید.

 سلیمانی هم برای وطن جنگید و هم برای فرهنگ ایرانی اسلامی وعربی ، برای او امت واحد اسلام. اهمیت داشت آنجا که سالها برای برقراری این فکر و ایده درمیان جوامع دینی تلاش کرد، سلیمانی البته تا هنگام شهادت چندان شناخته شده نبود و از آن هنگام که آیت‌الله هاشمی رفسنجانی فوت کرد شهید سلیمانی در فراق او گریست و دچار تحول روحی شد و انگشتری خود را به پیکر پاک آیت الله هاشمی رفسنجانی ره اهدا نمود وآن را در کفن هاشمی گذاشت،

 سلیمانی با هاشمی انس و الفتی خاص داشت و برخی از گفته های او با هاشمی به تبادل نظر و پذیرش توصیه منجرمی گردید و این که برای وحدت امت اسلام باید اختلافات دینی وعقیدتی را کنار گذاشت.

 سلیمانی نیرویی بود که همچنین مورد اطمینان مقام رهبری قرار داشت و هیچ گاه از خواسته و رهنمودهای رهبری عدول نکرد و تا پایان عمر خود را سرباز ولایت می دانست، به طوری که مقام رهبری هم هنگام نماز میت براو سه بار کلمه عفوک ،عفوک، عفوک را به کار میبرند.

 زندگی شهید سلیمانی برخورداراز الگوها و ویژگی‌ها و شهادت او دارای رمزهایی است که در عالم سیاست و نظامی گری کمتر قابل بیان است و با این وجود طی طریق را برای او دشوار می نموده است اما با خلوص نیت و توکل بر خدا بر همه آنها فائق آمده است ، اینکه سردار محمد حجازی معاون و جانشین او وقتی از سلیمانی می پرسد سردارکجا انشالله ؟ او می گوید: می روم به مقتلم !! این سخن دارای پیامی است که گویی او از شهادت خود مطلع بوده است و این که سه و نیم ساعت قبل از شهادت بر روی یک کاغذ کوچک، محل دفن خود را کنار قبر شهید محمدحسین یوسف الهی تعیین کرده، باز دارای پیام دیگری است که چگونه می شود چنین فرماندهی که باید تمام حرکات و سکنات و برنامه هایش محرمانه باشد به جایی می‌رسد که از آینده خود خبردار میشود؟ و این ها نشان میدهد که این قهرمان بزرگ خود را فدای مصلحت نظام کرده است و محبوب عام وخاص گردید.

 آیا این رخدادها بدین معنی نیست که برخی دوره خدمت او را پایان یافته تلقی کرده بودند و امروزه بیش از هر کس سنگ سلیمانی را به سینه می زنند.

دو سه روز اول شهادت سلیمانی بود که در مجلسی مداح می‌گفت : سلیمانی هم مانند سایر پاسداران است بالاخره راه اینها آخرش شهادت است و آن یکی دیگر بر بالای منبر می گوید سلیمانی ۶۳ سالش بود او دیگر عمرش را کرده بود و باید میرفت و ما از این سربازان زیاد داده ایم و باز هم خواهیم داد.

شنیدن این نکات دو سه روز بعد از شهادت و درموقعیتی که نحوه شهادت او سئوال برانگیز شده مفهوم و معنی خاصی را تداعی می‌کند که چرا کسانی که باید بیش از دیگران از شهادت او به دست عوامل جنایتکار آمریکا محزون و نیز خشمگین باشند این گونه شهادت او را عادی و بی اهمیت توصیف می کردند ! 

آیا این گونه سخن گفتن ها محصول و سفارش اتاق‌های فکر بوده؟ وقتی چنین تحلیل‌های مُنضم به طریق شهادت سلیمانی می شود درمی یابیم که سلیمانی ناشناخته را، خدا محبوب قلبها کرد و لذا همه دغدغه مندی کسانی که امروزه سنگ سلیمانی را به سینه میزنند را نمیتوان پای تجلیل از شهید دانست

ومن هرگاه مطلبی از سلیمانی در رسانه ها میخوانم یاد این گفته ها که می افتم اذیت میشوم.

 اکنون به نظر میرسد شهید سلیمانی ابزار سیاسی برخی شده تا پشت ایمان و اخلاص و مرام او، برای خود وجاحت کسب نمایند؟

همین روزها بود محمد باقر قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی در جمع اعضاء ستاد مردمی دومین سالگردبزرگداشت شهید سلیمانی گفته، افرادی که  مبنایشان صرفاً حفظ قدرت و جریانات سیاسی شان است شخصیت شهید سلیمانی را نشناخته اند(خراسان  ۴دی ماه)

 درهرحال آنچه در جوامع انسانی رنگ و لعاب افراطی به خود میگیرد تبلیغ ضد تبلیغ است ولذا باید مراقب باشیم که تجلیل بر مبنای شایستگی های حقیقی صورت پذیرد نه بر جانب داری سیاسی و منافع جناحی، که در این صورت خیانت به خون شهید حساب خواهد شد.

https://t.me/abrahim2441