اعتراضهای مدنی و فقدان راهکار

 اعتراضهای مدنی و فقدان راهکار

ابراهیم ناظمی روزنامه نگار:
شماره ۴۱۹
دقت کردید طی۴۰ روز گذشته اکثر اعتراض ها به حاکمیت از سوی دانشگاهیان (اساتید و دانشجویان) صورت گرفته و به ویژه با همراهی سایر اقشار این موضوع ادامه داشته است،
تصور می کنید، این حرکت از چه چیز خبر می دهد؟ آیا حرکت انقلابی یا اعتراضی که از متن مردم برخواسته، توأم با آگاهی و دانش نیست؟
این موضوع را نمیتوان انکار کرد که قشر معترض در جامعه ما باسواد و کسانی هستند که روزگارشان با درس، و مطالعه وتحلیل میگذرد، جمع کثیری از پزشکان قلب، پزشکان مغز و اعصاب و جراحی ها نیز، با انتشار لیست های متفاوت از حرکت اعتراضی جامعه دانشگاهی حمایت کردند و خواستار آزادی بازداشت شدگان شدند.
از سوی دیگر نیز برخی از حقوقدانان و همچنین احزاب سیاسی در بیانیه‌هایی جدا گانه از اعتراضات حمایت کردند.
در آن سوی مرزها نیز بویژه در آلمان ،فرانسه و کانادا و آمریکا، ایرانیان در غربت از اعتراضات داخلی حمایت و تجمعات و راهپیمایی برگزار کردند.
آنچه در خبرها و نقدهای فضای مجازی هم به چشم می آید این است که این اعتراض ها همچنان ادامه دارد و شعارها هر روز بیشتر، تندتر و غلیظ تر میشود.
آیا وقت آن نرسیده است که مدیران و مسئولان جامعه، به اعتراضات مردم توجه نمایند و نسبت به برخوردهای ناصوابی که با معترضان صورت می گیرد و افرادی دستگیر و یا مضروب می شوند و عده ای بازداشت و مقتول می گردند تجدید نظر کنند؟
میدانیم آنها که اماکن آتش می زدند، بانک تخریب میکردند و پرچم ایران را می سوزاندند نزد مردم شناسایی شدند و چون رسوایی را احساس کردند از این اعمال دست کشیدند. و این یک پیشرفت بزرگ در عالم سیاسی چند سال گذشته است که مکرر اتفاق افتاده بود و امیدواریم انشاالله تکرار نشود.
پس به استناد همین تغییر باید درک کرد که جامعه امروز آگاه و هوشیار است و می تواند مبارزات سیاسی خود را به گونه‌ های مختلف پیش ببرد و هر روز بر دامنه آن بیفزاید و لذا ضرورت توجه مسئولان به این پدیده مبارزاتی دو چندان شده و نمی توان اعتراضات پیوسته را نادیده انگاشت.
لذا قبل از ایجاد خسارت های بیشتر به جامعه و نیز تداوم این اعتراضات باید به شنیدن حرف ها و خواسته های مردم توجه کرد و راه درمان یافت.
اینکه مدیران رده بالای کشور هم در برخی مواضع و گفته های خود آتش بیار معرکه شده اند و به انحاء گوناگون به عصبانیت مردم دامن میزنند و همواره به مردم توهین می نمایند و از جانب دیگر هم خود را به بی تفاوتی می زنند، یا بلد نیستند یا نمی خواهند راهکار برون رفت از این بحران اجتماعی و سیاسی ارائه دهند مایه تاسف و عذر بدتر از گناه است.